Kandydaci chcący podejmować starania o zostanie funkcjonariuszem Służby Celno – Skarbowej, muszą spełnić szereg wymagań stawianych w zasadzie wszystkim osobom ubiegającym się o posadę w strukturach organów władzy publicznej.
W szczególności chodzi tutaj o wymogi takie jak konieczność posiadania obywatelstwa polskiego, pełni praw publicznych, wykształcenia przynajmniej średniego, wymóg niekaralności, stanu zdrowia odpowiadającego wyzwaniom służby, wreszcie także i w tym przypadku pojawia się klauzula generalna posiadania nieposzlakowanej opinii.
Wypada nadmienić, że części funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej (chodzi o funkcjonariuszy mających, mówiąc ogólnie, styczność z informacjami niejawnymi, oraz podejmujących czynności operacyjno – rozpoznawcze) stawia się dodatkowe wymagania: nie mogą posiadać podwójnego obywatelstwa, muszą cechować się odpowiednią kondycją umysłową i fizyczną, osoby takie obowiązane są też do dawania właściwej rękojmi zachowania tajności powierzanych im informacji.
Postępowanie rekrutacyjne dla kandydatów do Służby Celno – Skarbowej jest wieloetapowe; składają się na nie w szczególności sprawdzian wiadomości, kondycji fizycznej, kondycji umysłowej, wreszcie rozmowa rekrutacyjna z kandydatem.
Po pomyślnym przejściu procedury rekrutacyjnej, kandydat jest mianowany na aplikanta Służby Celno – Skarbowej, co daje początek tak zwanej służbie przygotowawczej. Jest to dwuletni okres, podczas którego funkcjonariusz jest obowiązany do przejścia szkolenia praktycznego, testu umiejętności zawodowych, testu języka obcego. Po pomyślnym zakończeniu służby przygotowawczej, aplikant mianowany jest na stałe, co poprzedzone jest ceremonią ślubowania.
Właściwy przełożony obowiązany jest do utworzenia i okresowego aktualizowania dokumentacji opisującej przebieg służby podległych funkcjonariuszy.
Stosunek służbowy funkcjonariusza może ustać na różne sposoby. Pierwszym, oczywistym przypadkiem który wymienia ustawa jest zgon funkcjonariusza. Drugim przypadkiem jest zwolnienie ze służby, które wystąpić może w dwojakiej postaci: może być następstwem okoliczności, w których ustawodawca bezwzględnie nakazuje przełożonemu zwolnienie funkcjonariusza; może też nastąpić w sytuacji wystąpienia okoliczności, w których ustawodawca pozostawia przełożonemu możliwość zwolnienia funkcjonariusza ze służby, zatem zwolnienie wchodzi w zakres władzy dyskrecjonalnej, uznaniowej, przełożonego.
Pierwsza grupa obejmuje sytuacje, w których funkcjonariusz przestanie być obywatelem polskim, nie złoży ślubowania, zostanie uznany za trwale niezdolnego do służby, zostanie skazany za wyszczególnione w ustawie przestępstwo. Druga grupa natomiast – zwolnienie mieszczące się w zakresie uznaniowości przełożonego – obejmuje przypadki niedopełniania obowiązków, wystąpienia ważnych przyczyn mogących dawać podstawy do przypuszczenia, że funkcjonariusz nie będzie sprawować służby w odpowiedni sposób.
