Ustawa z dnia 24 maja 2013 r. o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej nakłada obowiązki na przełożonego osoby, która użyła lub wykorzystała takowe środki, lub na osobę pełniącą w danym momencie dyżur. Nie są to jedynie obowiązki wobec osoby poszkodowanej wskutek użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej, ale także wobec uprawnionego, który tych środków użył lub wykorzystał.

Obowiązki te aktualizują się, gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby bądź doszło do zranienia osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej. W takiej sytuacji przełożony lub osoba pełniąca dyżur musi niezwłocznie zapewnić pomoc uprawnionemu, który tych środków użył lub wykorzystał. Ustawa wymienia dwa wymiary, które ta pomoc ma w szczególności przybrać, a są to: pomoc psychologiczna oraz pomoc prawna.

Przepisy nie precyzują, na czym konkretnie ma polegać pomoc psychologiczna – z pewnością chodzi przede wszystkim o zapewnienie uprawnionemu profesjonalnego wsparcia natury psychologicznej po wydarzeniach, które mogą być dla niego traumatyczne. Natomiast w kwestii pomocy prawnej ustawa wskazuje wprost, na czym ona polega i jakie są warunki jej uzyskania. Pomoc prawna polega mianowicie na zwrocie kosztów poniesionych na ochronę prawną do wysokości wynagrodzenia jednego obrońcy, określonego na podstawie odrębnych przepisów. Zwrotu kosztów dokonuje się jedynie wtedy, gdy postępowanie karne wszczęte przeciwko uprawnionemu o czyn popełniony w związku z użyciem lub wykorzystaniem środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej, którego następstwem była śmierć osoby bądź zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, zostało zakończone prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem o umorzeniu postępowania z powodu niepopełnienia przestępstwa lub braku ustawowych znamion czynu zabronionego.

Z powyższego wynika, iż pomocy psychologicznej po użyciu lub wykorzystaniu środków przymusu bezpośredniemu uprawnionemu należy udzielić zawsze, gdy w wyniku użycia lub wykorzystania tych środków lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby bądź nastąpiło zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, zaś pomocy prawnej – w ściśle określonych przypadkach.