W omawianej sprawie skarżący pełni służbę w Komendzie Wojewódzkiej Policji w (…). W oparciu o decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w (…) (dalej: „organ pierwszej instancji” lub „KWP”) z 29 sierpnia 2011 r., nr 222/2011 pobierał od 9 lipca 2011 r. równoważnik za brak lokalu mieszkalnego w wysokości przewidzianej dla policjanta nieposiadającego rodziny. Skarżący zamieszkiwał wówczas u rodziców w miejscowości (…) i czas przejazdu pomiędzy miejscem zamieszkania policjanta, a miejscem pełnienia przez niego służby, przekraczał dwie godzin w obydwie strony.

Oświadczeniem mieszkaniowym z 28 listopada 2019 r. skarżący poinformował KWP, że uległa zmianie jego sytuacja rodzinna, ponieważ 19 października 2019 r. zawarł związek małżeński i zamieszkał w domu mieszkalnym położonym w miejscowości (…), stanowiącym własność jego żony. Ponadto oświadczył, że czas dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pełnienia służby przekracza dwie godziny.

W oparciu o dane z ww. oświadczenia KWP ustalił, że skarżący wraz z żoną zajmują pokój o powierzchni 22,5 m2, a więc ma zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, które wynoszą 2 normy (od 14 do 20 m2).

Decyzją z 17 stycznia 2020 r., nr 6/2020 KWP, działając na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 92 ust. 1 i art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 360 z późn. zm., dalej: „ustawa o Policji”), cofnął skarżącemu prawo do dotychczas pobieranego równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego w wysokości należnej policjantowi. W uzasadnieniu organ wskazał, że aktualny rozkład jazdy PKP Koleje (…) umożliwia funkcjonariuszowi w sposób dogodny pokonanie trasy z miejscowości zamieszkania do miejscowości pełnienia służby w czasie krótszym niż dwie godziny w obie strony.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2024 r. ( III OSK 5270/21) ustawodawca posługuje się pojęciem „miejscowości pobliskiej” na gruncie różnych pragmatyk służbowych, w konsekwencji wykształciła się pewna spójna praktyka rozumienia tego zwrotu. Teza o „obiektywnym charakterze” pojęć „czas dojazdu” i „miejscowość pobliska” odnosi się do tego, że posługiwanie się nimi przez ustawodawcę ma prowadzić do jednolitości w przyznawaniu uprawnień i równości praw, co ma znaczenie dla „jednolitego stosowania prawa przez organy administracji w sytuacji różnych służb mundurowych”. Ta jednolita praktyka dotycząca rozumienia miejscowości pobliskiej w szczególności zwraca uwagę na to, że możliwość dojazdu z miejsca pracy do miejsca zamieszkania w czasie krótszym niż dwie godziny w obie strony musi mieć charakter rzeczywisty, a nie jedynie hipotetyczny. Zatem nawet jeżeli nie jest zasadne ścisłe wiązanie poszczególnych połączeń z grafikiem służby funkcjonariusza, to dla uznania statusu miejscowości jako pobliskiej nie jest też wystarczające stwierdzenie, że w rozkładzie jazdy istnieje jakiekolwiek połączenie odpowiadające wskazanemu kryterium czasu.