Zgodnie z art. 115a ustawy o Policji, ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym.

Należy jednakże zaznaczyć, że wyrokiem z dnia 30 października 2018 r. (sygn. akt K 7/15) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że wspomniany artykuł ustawy o Policji jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji RP.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał wyjaśnił, że na mocy Konstytucji pracownikowi przysługuje prawo do określonych w ustawie dni wolnych od pracy i corocznych płatnych urlopów oraz maksymalnych norm czasu pracy. Prawo do corocznego płatnego urlopu nie może być arbitralnie ograniczone również w odniesieniu do rekompensaty pieniężnej za urlop niewykorzystany lub za czas wolny od pracy (w przypadku zaś policjantów – służby). Rekompensata ta jest koniecznym substytutem otrzymywanym zamiast niewykorzystanego urlopu, swego rodzaju rozwiązaniem opcjonalnym, gdy prawo do urlopu nie zostało zrealizowane w swej postaci podstawowej (w naturze).

Przepis mimo uznania za niekonstytucyjny nie został zmieniony przez ustawodawcę. W związku z tym art. 115a ustawy o Policji nadal obowiązuje i może stanowić podstawę rozstrzygania. Jego stosowanie musi natomiast uwzględniać przedstawione stanowisko Trybunału Konstytucyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku o sygn. III SA/Kr 79/20 uwzględnił skargę byłego policjanta, któremu komendant odmówił wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop. Sąd nie zgodził się, że zaniechanie ustawodawcy uniemożliwia wyliczenie świadczenia. WSA stwierdził, że pomimo niezastąpienia ustawą niekonstytucyjnego ułamka 1/30 innym, można wyliczyć należną brakującą i niewypłaconą kwotę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop.

Należy zatem podnieść, że z treści uzasadnienia omawianego wyroku TK wynika wprost sposób wyliczenia wysokości należnego skarżącemu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Świadczeniem ekwiwalentnym za dzień urlopu jest bowiem wynagrodzenie funkcjonariusza za jeden dzień roboczy na dzień zwolnienia ze służby. Jednocześnie ilość dni roboczych w każdym roku kalendarzowym stanowi okoliczność faktyczną, możliwą do ustalenia w oparciu o kalendarz na dany rok, zgodnie z przepisami ustawy z 1951 r. o dniach wolnych od pracy.

Sąd skłonił się do stanowiska, iż należy po wyliczeniu ilości dni urlopu przysługującego skarżącemu tę ilość urlopu pomnożyć przez wysokość wynagrodzenia przysługującego funkcjonariuszowi za jeden dzień roboczy na dzień zwolnienia ze służby, obliczonego w trzymiesięcznym okresie rozliczeniowym – inaczej mówiąc przez „wycenę” ostatniego dnia roboczego przysługującego funkcjonariuszowi na dzień zwolnienia ze służby.

KS